<

Duizendpoot die nooit zonder ‘de draadloze’ op pad gaat

Wennie de Haan - Medewerker locatieadministratie - Buitenpost

Twintig jaar werkt ze inmiddels op de vestiging van het Lauwers College in Buitenpost en nog elke dag leert ze. Als medewerker van de locatieadministratie is Wennie de Haan-Minnema een duizendpoot die haar werkzaamheden met veel plezier verricht. ,,Ik heb een hartstikke leuke baan vol afwisseling.”

Aan het begin van het huidige millennium ging Wennie de Haan bij het Lauwers College van start als receptioniste. Ze had via via gehoord dat de administratief medewerkster van destijds een punt achter haar loopbaan zou gaan zetten. Onder het mom van ‘no guts no glory’ trok Wennie de Haan de stoute schoenen aan. Ze benaderde de schoolleiding rechtstreeks om aan te geven dat ze belangstelling voor de vacature had.

Na het volgen van de officiële sollicitatieprocedure kon ze los op De Hoefslag. ,,Ik heb er nooit spijt van gehad”, zo vertelt Wennie de Haan. De werkzaamheden zijn veelomvattend; van de telefoon opnemen tot het ontvangen van bezoek en het verrichten van allerhande administratieve taken tot ondersteuning van de locatieleiding. Door de ervaring kan ze nu goed en snel schakelen. ,,Dat was in het begin niet zo en had ik moeite met het stellen van prioriteiten.”

Voor wat die prioriteiten betreft: bij Wennie de Haan krijgt één aspect altijd voorrang en dat is het opnemen van de telefoon. ,,De school móet bereikbaar zijn. Ik heb ook altijd de draadloze bij me wanneer ik niet op m’n plek ben.” Als eerste aanspreekpunt handelt ze tal van belletjes zelf af. Soms zijn dat telefoontjes van bezorgde ouders/verzorgers die zich afvragen of het allemaal wel in orde komt met hun kroost. Als ervaringsdeskundige - zowel haar zoon als dochter ging naar het Lauwers College in Buitenpost - kan ze vaak een geruststellende en bemoedigende reactie geven. ,,Het is een grote school en allemaal heel spannend. Maar uiteindelijk komt het altijd wel goed.”

Dat ze ooit op de administratie van een scholengemeenschap terecht zou komen, had Wennie de Haan medio jaren zeventig na het behalen van haar mavo-diploma niet kunnen bevroeden. Sterker nog, de boerendochter had na twee jaar oriëntatie nog geen enkel idee wat ze voor de kost zou gaan doen. Diverse stages, waaronder op een politiebureau, in een dierenasiel en op een kleuterschool, brachten daar geen verandering in, waarna een beroepskeuzetest werd gedaan.

Uit de test kwam naar voren dat administratief werk wel wat voor haar was. In een periode dat er weinig banen en een hoge werkloosheid was - begin jaren tachtig - kon Wennie de Haan met een mbo-diploma op zak in Leeuwarden aan de slag bij het leerlingwezen. ,,Ik was vreselijk blij dat ik deze baan kreeg. Er was gewoon heel weinig werk.” Op het moment dat ze zwanger werd en het moederschap in beeld kwam, nam ze ontslag. ,,Dat was in die tijd heel gewoon, stoppen met werken wanneer je kinderen kreeg. Ik had het - denk ik - ook niet gekund, de combinatie van de zorg voor kleine kinderen met werken.”

Op het moment dat de jongste van de beide kinderen acht jaar werd - 23 jaar geleden - keerde Wennie de Haan terug in het arbeidsproces. ,,Ik wilde wel weer aan het werk.” Ze ging aan de slag in een sportzaak, om drie jaar later in Buitenpost bij het Lauwers College terecht te komen. Een tweetal cursusjaren (2018/2019 en 2019/2020) was ze ook nog een dag per week actief op de vestiging in Grijpskerk. ,,Het is ook heel gezellig daar met een leuk team.”

Van een leuk team is in Buitenpost eveneens sprake, vindt Wennie de Haan. ,,We doen het allemaal met elkaar. In deze coronatijd is dat alleen maar sterker geworden. Iedereen draagt zijn of haar steentje bij; niemand kan zonder een ander. Ik heb de indruk dat m’n werkzaamheden gewaardeerd worden. Dat gevoel geven ze me ook.” Wennie de Haan heeft veel respect voor de schoolleiding en de docenten die door de pandemie steeds weer moeten schakelen. ,,Echt petje af. Het is niet makkelijk en ze slaan zich er maar mooi doorheen.”

De ondersteunende functie hoopt Wennie de Haan nog een jaar of vijf te kunnen uitvoeren. ,,Dan ben ik 25 jaar op school en is m’n leeftijd 64 jaar. Dan vind ik het wel prima. Om tot aan m’n 67ste te werken, heb ik niet in m’n hoofd. Ik ben erg van het genieten van het leven. Vakantie, reizen en watersport; dat soort dingen. Werk is belangrijk, maar niet het belangrijkste.”

Het is altijd een feestje om de kleindochters te treffen

In de vrije tijd neemt watersport een belangrijke plek in. Wennie de Haan heeft samen met haar man al 22 jaar een boot, die Eastermar als thuishaven heeft. In de periode van april tot en met september ligt het vaartuig er afgemeerd en gaat het duo steevast op de vrijdagmiddag aan boord om op de zondagavond naar huis in Buitenpost terug te keren. ,,Het is een ‘way of life’.” Glimlachend: ,,Ze noemen ons al parttime Eastermarders… Eastermar is het leukste dorp van Friesland; we zijn er erg thuis. De mensen zijn er heel aardig en iedereen staat voor elkaar klaar.”

Wanneer het bij de start van het weekend richting de jachthaven gaat, blijven Wennie de Haan en haar man soms aan boord in de jachthaven. Op andere momenten worden de trossen losgegooid om een stukje te varen. In de zomervakantie worden sowieso de nodige kilometers gemaakt. ,,We blijven altijd in Nederland. De vrijheid dat je altijd weer ergens anders naar toe kunt gaan, dat is geweldig. Eén nacht ergens vertoeven en dan weer verder; dat is heerlijk.”

Van huis uit kreeg Wennie de Haan de reislust met de paplepel ingegoten. ,,Vader en moeder hebben veel gereisd. Ik mag dat eveneens graag doen, ook buiten het vaarseizoen.” Als haar man niet meegaat, trekt ze er alleen op uit of houden een vriendin of zussen haar gezelschap. In haar eentje is ze een keer in groepsverband naar Kenia geweest. Met een vriendin bezocht ze Zuid-Afrika. ,,Het continent Afrika raakt mij. De cultuur, de natuur en de mensen zijn er heel aardig. Ik zou er nog wel een keer naar toe willen.”

Het kleinste land van Afrika - Gambia - en Egypte werden ook door Wennie de Haan bezocht. Deze reizen ondernam ze samen met haar man, met wie ze elk voorjaar ook naar Gran Canaria gaat. Stedentrips maakt ze met haar zussen. Rome, Berlijn, Londen, Parijs; het is een greep uit de plaatsen waar een kijkje werd genomen.

De hoofdstad van Italië omschrijft Wennie de Haan als ‘één groot openluchtmuseum’. Cultuur heeft haar interesse. ,,Ik wil graag wat zien, maar kan ook wel een hele dag op het strand liggen.” Op de bucketlist staat sowieso nog een trip naar Israël. ,,Deze zou ik graag willen maken als ik zestig ben. Een rondreis langs allerhande Bijbelse plaatsen is dan de bedoeling.”

Dichterbij huis vindt Wennie de Haan het lekker om een wandeling te maken. Door de coronabeperkingen houdt ze zich eveneens bezig met handwerken en lezen. Ondanks haar muzikale genen doet ze momenteel niets op dat vlak. Maar liefst 23 jaar lang maakte ze deel uit van brassband Gloria Deï uit Gerkesklooster-Stroobos, waar ze kornet speelde. ,,Het was een prachtige tijd met een hoog niveau. We hebben veel beleefd met onder meer concerten in Duitsland. Op een gegeven moment kon ik het allemaal niet meer opbrengen. Maar ik ben nog steeds groot fan van Gloria Deï. ”

Van wie ze eveneens - meer dan - groot fan is, zijn haar drie kleindochters. Wanneer deze over de vloer komen, is het genieten geblazen. Dergelijke momenten zijn voor Wennie de Haan goud waard. ,,Het is altijd een feestje om de kleinkinderen te treffen. Dat geeft zoveel vreugde en plezier en is zéér kostbaar.”