Wandel je Campus Kollum binnen via de hoofdingang, dan is Siebrich de eerste die je treft. Vier dagen per week zit ze achter de welkomstbalie om leerlingen, bezoekers, werknemers en ouders/verzorgers met open armen te ontvangen. Dat vindt ze ook het leukst aan haar werk; het contact met mensen.
Loopbaan
Siebrich groeide op in Kollum. Al gauw wist ze dat ze affiniteit met kinderen had en daarom besloot ze om te studeren aan de Pedagogische Academie (PA) te Dokkum. ,,In ’81 rondde ik de PA af en was ik klaar om als leerkracht aan de slag te gaan. Een specifiek vak geven, dat leek mij minder leuk. Het liefst wou ik lesgeven aan basisschoolleerlingen. Je hebt ze dan een heel jaar lang, de gehele dag, en je geeft dan meerdere vakken. Je bouwt een band met ze op en ziet ze groeien.” Destijds waren er maar weinig banen. De toenmalige mavo in Buitenpost had wel een vacature openstaan. Niet voor de functie van docent, maar voor die van administratief medewerkster. Ze besloot daarop te solliciteren en dat leverde haar een baan in het onderwijs op. Dit deed ze tot haar zwangerschapsverlof.
Na deze tussenpoos kon ze wel als onderwijzeres aan de slag, maar dan als invalkracht. ,,Dat heb ik dan ook gedaan. Genoeg werkervaring opdoen om zelf voor de klas te staan, dat lukte hier helaas niet mee. Het waren namelijk maar korte periodes.” Ze besloot om voor meer zekerheid te kiezen en daarom startte ze als receptioniste/telefoniste bij Banda; de drukker van de Kollumer Courant. Toch miste ze de reuring van het onderwijs. Toen er in 2002 een vacature voor ‘medewerker locatieadministratie’ op het Lauwers College verscheen, besloot ze meteen om te solliciteren. Ze werd aangenomen en kwam daarmee terug in de ‘onderwijswereld’, waarin ze sindsdien alweer 21 jaar werkt.
Alles wordt digitaler
Tik, tik, tik, ting… Zo klonk het vroeger bij Siebrich op de administratie. Er werd daar namelijk heel wat getypt; van brieven tot aan cijferlijsten en diploma’s. Niet met een toetsenbord en een computer, maar ouderwets, op de typmachine. Ze vertelt erover: ,,Dat moest vlekkeloos. Je had namelijk nog geen ‘backspace’ toets die de fout laat verdwijnen, wel een correctielint. Maar ja, dat bleef je altijd zien. Het was de kunst om geen tikfouten te maken. Gebeurde dat toch, dan moest je soms helemaal opnieuw beginnen. De komst van de computer heeft dat vergemakkelijkt, net zoals andere processen.”
Toch heeft de digitalisering ook een keerzijde. Het persoonlijk contact met mensen wordt er bijvoorbeeld minder door, merkt ze. ,,Vroeger sprak je iedere ouder/verzorger fysiek of per telefoon, zoals bij een ziekmelding. Nu kan men dat ook digitaal doen. Je weet dan niet hoe het écht met iemand gaat. Want ja, je hoort of ziet ze niet. Dat mis ik soms weleens.” Toch heeft ze altijd nog veel plezier in haar werk. ,,Dat alles digitaler wordt, hoort natuurlijk ook ‘gewoon’ bij de tijd waarin we leven. En gelukkig is niet alles digitaal.”
‘Welkom bij Campus Kollum’
Het aannemen van de telefoon is één van haar primaire taken bij de receptie. Bijvoorbeeld voor het bijhouden van de absenties of voor het beantwoorden van vragen. Maar ook het bijhouden van de leerlingadministratie – zoals aanmeldingen invoeren, examenverwerking en rapportages uitdraaien – behoort tot haar takenpakket. Evenals het wegwijs maken van bezoekers en het aannemen van pakketten. Doordat Bibliotheek Kollum voorin het gedeelde pand is gevestigd, komt het regelmatig voor dat ook bezoekers van de bibliotheek zich bij Siebrich melden. Of bezoekers van De Colle. ,,Dat zijn veelal Kollummers die in zijn voor een praatje, dus dat is wel gezellig. Ook dat hoort bij mijn werk.” Hoewel Siebrich enkel voor het Lauwers College werkt, is ze toch ook wel een beetje het visitekaartje van Campus Kollum. ,,Ik ben voor velen de eerste die ze zien.”
